Gekweekte vis wordt vaak gezien als een duurzame en gezonde optie om zo wilde vispopulaties niet onder druk te zetten.

Het echte plaatje is echter minder rooskleurig: aquacultuur – inclusief de meest voorkomende gekweekte vis in onze schappen, zalm – brengt veel sociale, ecologische en ethische problemen met zich mee.

Vandaag de dag wordt meer dan de helft van de vis-, schaal- en schelpdierproducten gekweekt, terwijl dit 40 jaar geleden nog maar 5% was. Dat betekent ook dat de vraag naar voer voor deze kweekvis enorm gestegen is. Een vervelende verrassing: hier zijn miljoenen tonnen aan wilde vis voor nodig die worden verwerkt tot vismeel en visolie (FMFO). Omdat de vraag naar wilde vis als voer toeneemt, halen bedrijven deze wilde vis steeds vaker uit plaatsen als Mauritanië, Zuid-Afrika, Chili en Peru. Vis is echter een belangrijke bron van voedsel en inkomsten in deze landen. Het is daarom enorm inefficiënt en onrechtvaardig gebruik van voedzame vis, die direct door mensen gegeten zou kunnen worden.

De voedselzekerheid van lokale vissers, verwerkers en handelaren is in gevaar door de toenemende vraag naar wilde vis voor aquacultuur, klimaatverandering en overbevissing. Het kweken van vis veroorzaakt ook andere problemen, van zeer hoge sterftecijfers en ziektes onder gekweekte vis tot vervuiling van de lokale wateren waar de kwekerijen zich bevinden.

Aquacultuurbedrijven streven meer groei en winst na, maar we moeten de hoeveelheid gekweekte vis die we produceren en consumeren drastisch verminderen, en stoppen met het gebruik van in het wild gevangen vis om ze te voeden.